به نقل از «ایکنا»

امام حسین(ع)، روحی آمیخته با عزت

تاریخ انتشار: ۳۱ فروردین ۱۳۹۷ | کد خبر: ۱۸۱۵۳۳۹۳

به گزارش ایکنا از خراسان رضوی، سومین امام شیعیان، حضرت امام حسین(ع) دارای ویژگی‌هایی هستند که آن حضرت را از دیگر معصومان(ع) متمایز می‌کند؛ هرچند از نظر فضیلت، همۀ چهارده معصوم(ع) مانند یکدیگرند اما باتوجه به شرایط عصر و زمان خود؛ به گونه‌ای متفاوت به وظیفه‌شان عمل کرده‌اند.
امام حسین(ع)، سید و سالار شهیدان در دنیا و آخرت
اما برخی ویژگی امام حسین (ع) که امامان اهل بیت(ع) از نسل ایشان هستند، برجستگی بیشتری نسبت به سایر ویژگی‌ها دارند؛ مانند سَرور شهیدان بودن آن حضرت در دنیا و آخرت که در حدیث قدسی آمده است «أما إنَّهُ سَیدُ الشُّهَداءِ مِنَ الأَوَّلینَ وَالآخِرینَ فِی الدُّنیا وَالآخِرَةِ » بدانید که او سَرور شهیدان از اوّلین و آخرین‌، در دنیا و آخرت است و امام صادق (ع) می‌فرماید : «ما مِن شَهیدٍ إلّا ویحِبُّ أن یکونَ مَعَ الحُسَینِ (ع) ، حَتّی یدخُلُوا الجَنَّةَ مَعَهُ» هیچ شهیدی نیست، مگر این که دوست دارد که همراه حسین(ع) باشد و با او وارد بهشت شود.

بیشتر بخوانید: اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!

ویژگی دیگر آن حضرت، برکات تربت‌شان است؛ چنان که از امام صادق (ع) روایت شده: «إنَّ اللّهَ عَوَّضَ الحُسَینَ(ع) مِن قَتلِهِ أن جَعَلَ الإِمامَةَ مِن ذُرِّیتِهِ ، وَالشِّفاءَ فی تُربَتِهِ » خداوند ، در برابر کشته‌شدن حسین(ع)، امامت را در نسل او قرار داد و شفا را در تربتش‌ و در کتاب خصائص‌الحسینیه علامه شیخ جعفری شوشتری نیز بیان شده که تربت امام حسین (ع) شفا است.
دیگر ویژگی‌های خاص حضرت اباعبدالله الحسین(ع) به نقل از کتاب خصائص‌الحسینیه چنین است؛ وقتی امام زمان(عج) ظهور می‌فرمایند روضه اباعبدالله(ع) را می‌خوانند، امام حسین (ع) اولین رجعت کننده بعد از ظهور امام زمان (عج) هستند، زیر قبه حرم امام حسین (ع) دعا مستجاب می‌شود، خداوند‌ حرارتی از عشق به امام حسین (ع) در قلب مومنین قرار داده که خاموش نمی‌شود، زیارت امام حسین (ع) در تمام سال سفارش شده است.
فضیلت زیارت امام حسین(ع)
هر چند زیارت پیامبر خدا و اهل بیت(ع)، برکات فراوانی برای زائر دارد؛ ولی در مورد زیارت هیچ یک از اهل بیت(ع)، به اندازه زیارت امام حسین(ع) تأکید نشده و زیادت ثواب و برکاتی که برای زیارت امام حسین (ع) ذکر شده‌، برای هیچ یک از آنان نیامده است.
در احادیث نیز به فضیلت‌هایی چون آمرزش گناهان، همسایگی با اهل بیت(ع)، برکت در روزی و طول عمر و... اشاره شده است. چنانچه در کافی آمده که امام موسی بن جعفر(ع) فرمودند:« کمترین آنچه از ثواب که به زائر اباعبدلله (ع) کنار نهر فرات داده می شود، آنگاه که حق و حرمت و ولایت او را بشناسد، این است که آنچه از گناهان پیش فرستاده و بعداً می‌فرستد (گناهان گذشته و آینده او) آمرزیده می‌شود».
همچنین حدیثی از امام صادق(ع) در وسائل‌الشیعه آمده است که می‌فرمایند: «هیچ کس نیست در روز قیامت مگر اینکه آرزو می‌کند ای کاش امام حسین (ع) را زیارت کرده بودم آن هنگامی که می‌بیند که با زوار امام حسین (ع) چه می‌کنند، چقدر نزد خداوند مورد کرامت واقع می‌شوند».
فداکاری خاصّ امام حسین(ع)
یکی از امتیازات بزرگ امام حسین(ع) که مهم‌تر از همۀ امتیازاتی است که تا کنون برشمردیم، گذشت، ایثار و فداکاری امام حسین(ع) راجع به دین است. پیغمبر اکرم(ص)،‌ هشتاد و چهار جنگ سخت و طاقت‌فرسا را پشت سر گذاشتند. امیرالمؤمنین(ع) سی سال عمر مبارک خویش را با مظلومیّت تمام سپری کردند، مخصوصاً در پنج سال حکومت، بسیار مورد آزار و اذیت واقع شدند. سایر ائمّۀ‌ طاهرین(ع) نیز برای دین، زحمات فراوانی کشیدند و جان‌فشانی و فداکاری کردند؛ امّا آن امامی که همه چیزش را برای دین فدا کرد و حاضر شد برای بقای اسلام، عیال و خانواده‌اش را به اسارت ببرند و حتّی طفل شیرخوارش را نثار احیای سنّت جدّش کرد، امام حسین(ع) بود.فداکاری خاص در موقعیّتی ویژه، تا جایی که موجب شهادت یاران و برادران و فرزند شیرخوار و نیز اسارت حضرت زینب(س) و امام سجّاد(ع) شود، از اختصاصات و امتیازات ویژۀ امام حسین(ع) است.
البته این بدان معنی نیست که اگر امام دیگری در جایگاه امام حسین(ع) قرار می‌گرفت، چنین فداکاری نمی‌کرد؛ آن بزرگواران «نور واحد» هستند و در فضائل و صفات نیکوی اخلاقی تفاوتی با هم ندارند. چنان‌که اگر هرکدام در جایگاه دیگری قرار می‌گرفتند، همان وظیفه‌ای را انجام می‌دادند که آن امام بزرگوار انجام داده است.
روحی آمیخته با عزت
يكي‌ از خصوصيات‌ و امتيازهاي‌ بارز حسين‌ بن‌ علي‌(ع) كه‌ او را از همه‌ مجاهدان‌تاريخ‌ ممتاز ساخته‌ است‌، سرپيچي‌ از ذلت‌ است‌ تا آن‌ جا كه‌ ملقب‌ به‌ «ابي‌ الضيم‌» گشته‌كه‌ اين‌ لقب‌ از مشهورترين‌ القاب‌ آن‌ حضرت‌ است‌، بلكه‌ حسين‌ مَثَل‌ اعلاي‌ اين‌ عنوان‌ و مصداق‌ بارز آن‌ به‌ حساب‌ آمده‌ است‌ يكي‌ از شعراي‌ سرشناس‌ درباره‌اش‌ مي‌گويد: «حسين‌ كسي‌ است‌ كه‌ مرگ‌ با عزت‌ را حيات‌ و زندگي‌ ذلت‌ بار را مرگ‌ مي‌داند.»
امام حسين (ع) مظهر عزت و الگو و اسوه مبارزه با ذلت و خواري است، عزت امام آسيب پذير نيست؛ شهيد مطهري مي‌گويد: «هيچ يك از ائمه درباره سلامت نفس به اندازه حسين بن علي (ع) سخن نگفته زيرا امام حسين(ع) مظهر عزت است، مرگ شرافت‌مندانه را بر زندگي ذلت بار ترجيح داد و فرياد برآورد: «هيهات منا الذله» او در مقابل خواست يزيد ايستادگي كرد و نهضت بزرگي را به انجام رساند؛ گر چه مرگ سرخ را به جان خريد.
هر چند سخنانی كه از امام حسین (ع) به ما رسیده بسیار اندك، و خطبه‌ها و كلمات قـصار حضرتش محدود است، ولى هیچ مطلبى در كلمات و نامه‌هاى ایشان، به اندازه عزت و كرامت نفس بـه چشم نمى‌خورد. تو گویی روح حسین (ع) مساوى با بزرگوارى و عزتمندى است .عزت و كرامت و ذلّت ناپذیرى در سخنان، اشعار و رجزهاى امام متجلّى است .
سخنان‌ حسين‌ در روز عاشورا عالي‌ترين‌ و برترين‌ بيان‌ در مورد حفظ‌ حيثيت‌ وعزت‌ نفس‌ مي‌باشد فرمودند: «همانا زنا زاده‌، پسر زنا زاده‌ مرا ميان‌ دو امر مخير ساخته‌كشته‌ شدن‌ با شمشير يا پذيرش‌ ذلت‌. چه‌ دور است‌ ذلت‌ از ما، كه‌ خدا و رسولش‌ و مؤمنين‌ذلت‌ را براي‌ من‌ نمي‌پسندند بلكه‌ پدران‌ و مادراني‌ كه‌ در دامن‌ پاك‌شان‌ مرا پرورش‌داده‌اند و مردان‌ غيور و با حميّت‌ و انسان‌هايي‌ كه‌ امتناع‌ مي‌ورزند از اين‌ كه‌ طاعت‌انسان‌هاي‌ پست‌ را بر كشته‌شدن‌ ترجيح‌ دهند»
اين‌ عزت‌ نفس‌ امام حسين(ع)‌ است‌ كه‌ نمي‌گذارد تسليم‌ مردمي‌ پست‌ و فرومايه‌ همچون‌ابن‌ زياد دست‌ نشانده‌ بني‌ اميه‌ بشود تا هر گونه‌ بي‌احترامي‌ را درباره‌اش‌ انجام‌ دهند،چون‌ كوه‌ در برابر سپاه‌ كوفه‌ مي‌ايستد و بدون‌ هيچ‌ دغدغه‌ و هراسي‌ از گرگان‌ بني‌ اميه‌، درس‌ زندگي‌ با عزت‌ را به‌ جهانيان‌ مي‌آموزد.
گفتنی است، در اینجا تنها به قطره‌ای از دریای بیکران صفات و ویژگی های امام حسین(ع) که نماینده خدا بر روی زمین و الگوی کامل بشریت است پرداختیم. امید است ما نیز جرعه‌نوش دریای معرفت آن امام همام و رهرو ایشان باشیم.
انتهای پیام

منبع: ایکنا

درخواست حذف خبر:

«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت iqna.ir دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «ایکنا» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۱۸۱۵۳۳۹۳ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.

با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.

خبر بعدی:

معلمانِ نیک به خدا نزدیک ترند

دوازدهم اردیبهشت سالروز شهادت استاد شهید مطهری، به عنوان روز معلم نامیده شده است. شاید بتوان گفت در بین همه ادیان آسمانی و مکتب‌های موجود در دنیا، بیشترین سفارش و توصیه به علم‌آموزی و تکریم و تجلیل از حق معلم و استاد، در دین مبین اسلام بوده است.

بنابر آیه شریفه «و علّم آدم الأسماء کلّها» خداوند متعال نخستین معلم است و پیامبران الهی که وظیفه تعلیم آیات الهی را بر عهده دارند، همه معلمان بشریت هستند. مقام معلم آن قدر با ارزش است که پیامبر گرامی اسلام(ص) خود را معلم نامیده است: «إنّما بعثت معلّماً».

40 چهارشنبه را میهمان کلمات گهربار و حیات‌بخش حضرت علی بن موسی‌الرضا(ع) هستیم و همراه خوانندگان، شرح یک حدیث رضوی را در گفت‌وگو با اساتید حوزه و دانشگاه بررسی خواهیم کرد. شرح حدیث این هفته را در محضر استاد حوزه و دانشگاه، حجت الاسلام والمسلمین دکتر محمد باقر ربانی هستیم تا از جام معرفت کلمات رضوی، جان تشنه خویش را سیراب کنیم.

با عرض تبریک روز معّم خدمت شما استاد گرامی، صفحات رواق را منور به روایتی از حضرت رضا(ع) درباره علم آموزی و اهمیت کار معلّمی بفرمایید.

این روز بزرگ که به مناسبت شهادت استاد بزرگ حوزه و دانشگاه حضرت آیت الله شهید مطهری نامگذاری شده است، گرامی می‌دارم و مخصوصاً برای روح پاک آن دانشمند نمونه و دلسوز  پر تلاش، از درگاه خداوند طلب رحمت و رضوان دارم و به همه اساتید کشور عزیزمان ایران، این روز بزرگ را تبریک و تهنیت عرض می کنم. همان‌طور که می‌دانید اسلام، تأکید بسیاری بر ارزش ذاتی علم و تعلیم و تعلم آن دارد تا جایی که بسیاری از آیات قرآن و روایات پیامبر و اهل بیت(ع) در این باره وارد شده است. بنابر آیه شریفه «و علّم آدم الأسماء کلّها»، خداوند متعال نخستین معلم است و پیامبران الهی که وظیفه تعلیم آیات الهی را بر عهده دارند، همه معلّمان بشریت هستند. مقام معلّم آن قدر با ارزش است که پیامبر گرامی اسلام(ص) خود را معلّم نامیده است: «إنّما بعثت معلّماً»

از امام رضا(ع) که خود ملقّب به عالم آل محمد(ص) است و معلم همه بشریت نیز روایاتی در این باب نقل شده که یکی از مهمترین آنها روایتی است که به نقل از پدران خود و آنها هم به نقل از پیامبر گرامی اسلام(ص) نقل فرموده‌اند که آن حضرت فرمود: «طَلَبُ اَلْعِلْمِ فَرِیضَةٌ عَلَی کُلِّ مُسْلِمٍ، فَاطْلُبُوا اَلْعِلْمَ مِنْ مَظَانِّهِ، وَ اِقْتَبِسُوهُ مِنْ أَهْلِهِ، فَإِنَّ تَعْلِیمَهُ لِلَّهِ حَسَنَةٌ، وَ طَلَبَهُ عِبَادَةٌ، وَ اَلْمُذَاکَرَةَ فِیهِ تَسْبِیحٌ، وَ اَلْعَمَلَ بِهِ جِهَادٌ، وَ تَعْلِیمَهُ مَنْ لاَ یَعْلَمُهُ صَدَقَةٌ، وَ بَذْلَهُ لِأَهْلِهِ قُرْبَةٌ إِلَی اللَّهِ، لِأَنَّهُ مَعَالِمُ اَلْحَلاَلِ وَ اَلْحَرَامِ، وَ مَنَارُ سَبِیلِ اَلْجَنَّةِ، وَ الْمُؤْنِسُ فِی اَلْوَحْشَةِ، وَ اَلصَّاحِبُ فِی اَلْغُرْبَةِ وَ اَلْوَحْدَةِ، وَ اَلْمُحَدِّثُ فِی اَلْخَلْوَةِ، وَ اَلدَّلِیلُ عَلَی اَلسَّرَّاءِ وَ اَلضَّرَّاءِ، وَ اَلسِّلاَحُ عَلَی اَلْأَعْدَاءِ، وَ اَلزَّیْنُ عِنْدَ اَلْأَخِلاَّءِ، یَرْفَعُ اَللَّهُ بِهِ أَقْوَاماً وَ یَجْعَلُهُمْ فِی اَلْخَیْرِ قَادَةً». در این روایت زیبا، امام رضا(ع) از قول پیامبر(ص) به ارزش ذاتی علم و لزوم تعلیم و تعلم و دلایل اهمیت علم نزد شارع مقدس اشاره می‌فرمایند. در این روایت، و به جهت مناسبتی که می‌خواهیم در این باره بحث کنیم، به شرح فقره‌ای از این روایت که درباره معلّم و ثواب تعلیم و دلایل این ثواب آمده است اشاره مختصری خواهم داشت.

امام رضا(ع) چه توصیه‌ای درباره شخصیت معلم و اینکه استاد و مربی چه خصوصیاتی باید داشته باشد دارند؟

امام رضا(ع) در جمله «فَاطْلُبُوا الْعِلْمَ فِی مَظَانِّهِ» اشاره نموده‌اند به اینکه در هر جا که مسلمان احتمال دهد علم وجود دارد، باید برای دریافت آن اقدام کند. در جمله بعدی امام اشاره به این موضوع دارند که «وَ اقْتَبِسُوهُ مِنْ أَهْلِهِ» یعنی علم را از اهل آن بگیرید» گر چه با توجه به فقره اول که گذشت، طلب علومی که معارف دینی نیستند حتی اگر نزد مشرک باشند، ضروری و واجب بوده و گمشده عاقل یا مؤمن تلقی شده اند اما علوم مربوط به دین و معارف دینی را باید از افرادی که شایستگی آن را دارند دریافت کرد و با توجه به سخن امیرالمؤمنین علی(ع) که تبعیت از اهل بیت(ع) و عدم پیشی گرفتن از ایشان را توصیه و عقب ماندن از آنها را نهی نمودند، اهل بیت(ع) کارشناسان واقعی علوم دینی بوده و مسلمانان تنها مجاز هستند علوم دین را از ایشان دریافت کنند. چنان که فرموده‌اند: «بر آنها پیشی مگیرید که گمراه می شوید و از آنان پس نمانید که تباه می‌شوید»

امیرالمؤمنین(ع) در جای دیگر فرموده‌اند: «ای کمیل! علم و معارف و اعتقادت را جز از ما نگیر تا از ما باشی». حدیث مزبور، دریافت علم از کسانی که علوم اهل بیت(ع) را نشر می‌دهند رد نمی‌کند، زیرا گرفتن علم از فقها و نشردهندگان علوم اهل بیت(ع) به نوعی گرفتن علوم از اهل بیت(ع) است.

پس معلوم شد که در علم‌آموزی غیر معارف دینی، باید انسان حتی اگر فقط در دست کفار و مشرکان این علم وجود دارد از آنها اخذ کند ولی در علوم دینی، کسب معارف فقط باید از طریق اهل بیت(ع) باشد. پس طلب علمی که واجب شده است بر همه مسلمانان؛ طریقی دارد که رکن اصلی این طریق معلم و استاد است. در ادامه این روایت، برخی امتیازها و نقاط مثبت تعلیم و تعلم بیان شده است.

از این امتیازها مخصوصاً در ثواب شغل معلمی برای خوانندگان رواق بگویید تا جامعه ما، ارزش معلّم را بیشتر بداند و از ایشان تکریم کند؟

حضرت علی بن موسی الرضا(ع) در ادامه اشاره به این مطلب دارند که یاد دادن و آموزش علم به دیگران اگر برای خدا باشد، حسنه و نیکی است «تَعلیمه لِلهِ حَسَنَة؛ یادگیری علم برای خداوند حسنه است». در فقره بعدی حضرت می‌فرمایند که مذاکره علم، تسبیح خداست: «الْمُذَاکَرَةِ فِیهِ تَسْبِیحٌ.» یعنی سر کلاس نشستن و درس معلم و استاد را گوش دادن، همتراز تسبیح خداوند متعال است. در روایات داریم که یک ساعت در طلب علم بودن بهتر از احیای یک شب و یک روز در طلب علم بودن بهتر از سی ماه روزه است. سپس حضرت به یک امتیاز دیگر معلّمان اشاره دارند و می فرمایند، آموزش علم به دیگران، صدقه است: «تَعْلِیمُهُ مِنْ لَا یَعْلَمُهُ صَدَقَهَ» از دیدگاه امام رضا(ع) آموزش علم به افرادی که نمی‌دانند، نوعی صدقه است چرا که صدقه، به کمک مالی محدود نمی‌شود، بلکه شامل هر کار خوبی می‌شود، چنان که در روایت دیگری فرموده‌اند: «کل معروف صدقة».

امتیاز مهم دیگری که حضرت به آن اشاره می‌فرمایند، این است که معلم اگر علم خود را به اهل آن یاد بدهد و آنها را تربیت کند، موجب قرب و نزدیکی او به خداوند می‌شود و می‌توان گفت معلمانِ نیک، به خدا نزدیکترند. جمله «بَذلُهُ لِأَهْلِهِ قُرْبَةٌ إِلَی اللهِ» دلالت بر این مطلب دارد.

بنا بر آنچه گفته شد، مقام معلم بسیار بالا و والا است و همان طور که مرحوم امام خمینی(ره) فرمودند: «معلمی شغل انبیاست». یعنی اگر بخواهیم کسی و شغلی را همتراز شغل انبیاء معرفی کنیم، شغل شریف «معلمی» است.

با توجه به این حدیث شریف، خطاب به جامعه و مسئولان و نیز معلمان عزیز چیست؟

گرچه فرصت و مجال بسیار کوتاه بود تا این حدیث زیبا و پر معنا را شرح دهیم، لیکن خلاصه و پیام آن را می‌توان برای معلمان عزیز این دانست که قدر این شغل مهم را بدانند و آن را با هیچ بهای مادی تعویض ننمایند و اخلاص و تقرب الهی را هدف خود در این شغل مهم قرار دهند. پیام دوم خطاب به مسئولان و جامعه است، همان گونه که احترام و تجلیل از انبیای الهی لازم است، باید جانشینان آنان در تعلیم و ارشاد دیگران به معرفت و بینش را تکریم و تعظیم کنند و به گونه‌ای شود که شغل معلمی در جامعه از احترام و ارزشی فوق‌العاده برخوردار شود.

منبع: روزنامه قدس مریم احمدی شیروان